Jerzy Szaniawski

Urodził się 10 lutego 1886 roku w Zegrzynku, zmarł 16 marca 1970 roku w Warszawie.  

Dramaturg, felietonista i pisarz, od 1933 roku członek Polskiej Akademii Literatury. Urodził się w Zegrzynku, w rodzinie inteligencko- ziemiańskiej. Nauki przyrodnicze studiował w Warszawie i Lozannie. Debiutował w 1912 roku w „Kurierze Warszawskim”. W 1917 roku po sukcesie sztuki Murzyn, wystawionej w Teatrze Polskim z Ireną Solską w roli głównej, został wziętym dramatopisarzem. Inne jego dramaty wystawiono między innymi w Teatrze Reduta Juliusza Osterwy. W 1924 roku napisał jedyną powieść – „Miłość i rzeczy poważne”. Lata 30. XX wieku przyniosły mu uznanie środowiska i nagrody literackie. Po wybuchu II wojny światowej przeniósł się do Warszawy i działał w ruchu oporu. Współpracował z prasą codzienną pisząc cykl o profesorze Tutce. W latach 1949 – 1955 nie wystawiał i nie wydawał, gdyż odmówił tworzenia w stylu realizmu socjalistycznego. Jedynie w „Przekroju” drukował cykl o profesorze Tutce. W 1950 roku powrócił do Zegrzynka, do rodzinnego majątku obciążonego długami. Żył w nędzy, a z dochodów ze sprzedaży płodów rolnych na targu w Serocku spłacał zadłużenie. W 1955 roku Związek Literatów Polskich zorganizował mu jubileusz, zaczął wydawać i wystawiać jego sztuki. W wieku 76 lat ożenił się z malarką Anitą Szatkowską. W 1977 roku jego dworek spłonął wraz z całą spuścizną po Szaniawskim. Grób Szaniawskiego znajduje się w Warszawie na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.